‘De pijn was boosheid die vastzat in mijn lijf’

“Mijn zus is een alcoholist, ze heeft zich een paar keer bijna dood gedronken. Mijn moeder en ik wisten wel dat ze veel dronk, maar dat het zo erg is, weten we pas tien jaar. Voor mij betekende dit veel stress. Ik appte of belde iedere dag met mijn familie of we misschien iets moesten doen, zoals de crisisdienst bellen. Daarnaast had ik een baan en een gezin. Ik zorgde voor anderen en niet voor mezelf.

Voor iedereen een andere hel

Toen kreeg ik pijn in mijn rug en mijn nek. Daardoor ging ik slecht slapen en kon ik me niet concentreren. In de vakantie was ik druk met mijn zus. Ik kon de stress niet meer aan en na de vakantie meldde ik me ziek. Ik dacht: ‘Even rustig aan doen, dan voel ik me wel weer beter.’ Maar ik kwam in een depressie terecht. Ik was aan het piekeren en ik dacht heel negatief over alles. Het was voor mij een hel, maar ook voor mijn man en mijn dochters. Voor iedereen een andere hel.

Ondertussen werd de pijn steeds erger. Ik kreeg echo’s, röntgenfoto’s, een MRI en bloedonderzoek. De artsen konden niets vinden. Ze gaven me steeds sterkere pijnstillers. De huisarts gaf me ook antidepressiva en hij verwees me naar een psycholoog. Ik had geen klik met haar. Ze zei: ‘Ga wandelen, ga zwemmen.’ Achteraf bleek dit een verkeerd advies, ik kon niet meer van moeheid.

Effect van stress op je spieren

Ik zag het niet meer zitten. Ik dacht dat de pijn nooit over zou gaan. Toen werd ik verwezen naar de polikliniek psychosomatiek van GGZ inGeest. Ik had meteen een goed gevoel, de psychiater daar  stelde de juiste vragen. En zij zei: ‘De pijn gaat over’.

Ik kreeg psychomotorische therapie en cognitieve gedragstherapie. In de cognitieve gedragstherapie leerde ik welke gedachten me wel en welke gedachten me niet helpen. Ik zag hoe ver ik over mijn grenzen was gegaan. Om te ontspannen ging ik altijd hardlopen. Maar eigenlijk is dat inspanning. Ik nam nooit eens gas terug, ging nooit eens op de bank zitten.

Vertrouwen in jezelf en je lichaam

Tegelijkertijd kreeg ik ook psychomotorische therapie. De therapeut kijkt dan hoe je beweegt en hoe je zit en staat. Hij zag meteen waar de spanning zat. En hij liet me voelen dat ik mijn armen en benen altijd aanspan. Daarna hield hij op verschillende manieren mijn voeten vast. Ik voelde voor het eerst in maanden mijn benen ontspannen. Ik begon heel erg te huilen en zelfs te schoppen. Ik zag beelden van heel nare dingen die ik had meegemaakt met mijn zus. Er kwamen allemaal gevoelens los. ‘Dit is lichamelijke therapie’, legde hij uit. Ik had er nog nooit van gehoord.

Ik heb 12 sessies van psychomotorische therapie gehad. Ik merkte elke keer dat er gevoelens in mijn lichaam vast zaten. Vaak waren dit boosheid en verdriet om mijn zus, maar het was ook angst om weer depressief te worden. Langzaam raakte ik al die gevoelens en spanning kwijt. Ik kreeg weer vertrouwen in mezelf en in mijn lichaam. Daardoor werd de pijn ook minder.

Dankbaar voor de signalen

Ik heb geleerd van de psychomotorische therapie dat denken invloed heeft op je lichaam en andersom. Ik heb leren voelen welke signalen mijn lichaam geeft als ik over mijn grenzen ga. ‘De pijn is je vriendin’, zei de therapeut. ‘De pijn waarschuwt je.’ Nu, twee jaar, later is de pijn veel minder. Maar als ik gespannen ben of als ik te veel doe, dan doet mijn nek meteen weer zeer.

De laatste maanden gaat het goed met me.  Zelfs beter dan voor de depressie. Toen had ik vooral veel stress. Nu kan ik weer genieten, ik hoor de vogels weer zingen. Ik ben heel blij met alles wat ik heb geleerd. En ik ben dankbaar voor de signalen die mijn lichaam geeft, ze zorgen dat ik rust neem. De pijn is inderdaad mijn vriendin.”

Christel is niet haar echte naam.